Honderd Duizend Klimrit

Even wat anders. Naast fietsen in mijn DF, maak ik ook de nodige kilometers op de racefiets met mijn ploegje bij toerclub De Pedaleurs in Malden. Ieder jaar organiseren we een bijzondere toertocht, de Honderd Duizend Klimrit (HDK). 100 km en 1000 hoogtemeters, in de praktijk overigens nog een beetje meer hoogtemeters. We fietsen ca 20 heuveltjes in de omgeving van Nijmegen, Groesbeek en Berg en Dal. Het leuke van deze tocht is dat hij in groepjes van een man of 12 gereden wordt, begeleid door 2 of 3 Pedaleurs die de route kennen. Ideaal om als eenling aan te sluiten en nergens zoeken naar de route! We rijden in 3 verschillende niveaugroepen, rustig, gemiddeld of snel. Let wel, snel is ook echt hard bergop rijden. Alleen voor de supergetrainde renners of vlieggewichten. Voor mijn grote, zware lijf niet weggelegd. 

Overigens, mocht je in een te snelle groep gestart zijn, kun je je nog laten afzakken naar een rustigere groep. Dit jaar wordt het voor mij de rustige groep, maar ook in die groep zijn na 100 km de benen echt wel op. Halverwege is er overigens een koffiepauze. Reken op een gemiddelde van ca. 23 km/u voor de rustige groep, 25 km/u voor de gemiddelde groep en nog een flink stuk hoger voor de snelle groep.

De eerste helft is niet zo moeilijk. Mooie rustige klimmen, niet al te steil en weidse vergezichten. Na de pauze wordt het menens met pittige klimmetjes, met als climax de combinatie Van der Veurweg, Bosweg en Oude Holleweg. Diverse stukjes van dik boven de 10%. Een bergverzet op je fiets is echt geen overbodige luxe. Vorig jaar was ik goed getraind en lukte het met 34 x 25, maar dit jaar wordt het toch 34 x 32. Overigens, klimmen gaat gewoon op eigen tempo, boven wachten we tot de groep weer compleet is. Als we het kunnen bijhouden rijdt er een Pedaleur vooraan en in ieder geval rijdt er een achteraan. Na afloop is er altijd dat geweldige gevoel dat ik de rest van het jaar die verschrikkelijke heuvels niet meer over hoef. Gebeurt overigens toch nog vaak genoeg hoor 😀

De HDK wordt zondagochtend 23 april verreden, dus meld je snel aan via de website van de pedaleurs, www.pedaleurs.nl. Ik heb er zin in! Zie ik jullie zondag?

p.s. Niet geschikt voor velomobielen, pak lekker de racefiets of gravelbike. Er is overigens ook een versie van 50 km met ca 600 hm.

Drempeltechniek

Velomobielen en verkeersdrempels zijn niet echt een match in made in heaven. Mijn DF heeft de nodige littekens bij de voetenbakken. Zelfs zo erg dat er gaten in zitten. Het is heel vervelend, maar voor de meeste drempels moet ik mijn duur verworven snelheid omzetten in nutteloze opwarming van de trommelremmen om te voorkomen dat mijn fiets nog doorschijnender wordt. Behalve afremmen kun je ook nog proberen om de drempel diagonaal op of af te rijden, dat scheelt ook echt een slok op een borrel.

Lang heb ik gefilosofeerd over een systeem, gebaseerd op gps, dat onthoudt bij welke drempel ik ben, en wat dan de maximale snelheid is. Die snelheid kan in principe geautomatiseerd worden bijgehouden als je er vaker komt en registreert of je de bodem raakt. Een alarmering enkele meters vóór de drempel en op een display de maximale snelheid. Of zelfs een computergestuurde remactie. Uiteraard met een antiblokkeersysteem. De sensoren daarvoor kun je overigens ook gebruiken om een lekke of slappe band te detecteren, net als in een auto. Maar dat is allemaal veel werkt om te ontwikkelen. Leuk, maar ik heb al te weinig vrije tijd en die tijd fiets ik liever.

Maar onlangs bedacht ik een nieuwe techniek om drempels te nemen: ik span mezelf op tussen pedalen en schouderbladen, dus kont omhoog! Aan het totale gewicht verandert er natuurlijk niets, maar in dynamisch gedrag verandert er wel wat. Er zit nu geen "zak zand" op het stoeltje, maar die hangt verend tussen pedalen en rugleuning. Deze vering ontkoppelt als het ware een deel van het gewicht van de rijder bij een plotselinge verticale beweging van de fiets zoals bij een drempel gebeurt. Even lijkt de fiets lichter, totdat de geveerde massa mee komt, maar dan hebben we de overgang op de drempel net gehad!

Ik heb dit nu een paar keer geprobeerd en de bodem nog niet geraakt. En je gebruikt je spieren op een andere manier die je bij het normaal fietsen minder traint. Ik zeg win-win!

Het lek is boven

Nee, geen lekke banden, maar een vermogenslek. Vorige rit met Erwin moest ik ongeveer 30%, zo'n 35 W harder trappen dan hij, op de snellere stukken liep dat op naar meer dan 45 W verschil, bijna 35% harder werken Er bleek toch wel sprake van wat achterstallig onderhoud en na een grote beurt in Dronten was de grote vraag hoe het verschil nu uitpakt. We reden een rondje van 58 km met de eerste helft wat kortere stukken, kruispunten, matig wegdek etc. In de tweede helft ging het over de dijk langs de Maas en daar kon het tempo flink omhoog. In tegenstelling tot de vorige rit heb ik nu ook met de racekap gereden zodat het verschil tussen ons alleen de achterband is. Ik rij met een brede Schwalbe Marathon en Erwin met smalle Continental Grand Prix, beiden 26 inch, maar ik op 4 bar en Erwin pompt 'm op tot 8 bar. Eigenlijk is dat het enige verschil. Er is overigens nog een verschil en dat is dat ik mijn vizier meestal niet helemaal sluit om door een spleet te kijken. Deze rit heb ik behoorlijk veel met het vizier tamelijk dicht gereden omdat de tocht anders koud was en die ging door mijn haren en kwam in mijn nek. En omdat we hard reden ga je zweten en krijg je het juist extra koud. Ik heb dit voorheen nooit zo ervaren, maar misschien dat ik toen een buf om mijn nek had.

Nou, de resultaten dan.

Over de hele rit - het deel dat we samen reden - was het verschil maar 7 Watt, ofwel 5%. Het grootste verschil was een stuk langs de maas waar het op 14W, 9% uitkwam. Het verschil valt nauwelijks te verklaren uit gewichtsverschil, ik ben ca 4 kg zwaarder, maar Erwin heeft waarschijnlijk iets meer  gewicht aan gereedschap en banden aan boord. Ook heuvel op was het verschil maar 1%, dat valt binnen de marges van de meetnauwkeurigheid. Het verschil zit 'm zeer waarschijnlijk in de achterband. Mijn marathon (de gewone, niet de plus variant) staat niet bekend als een hele snelle band, de Grand Prix van Erwin komt veel beter uit de test rollen. Erwin kwam via een vergelijking op www.bikerollingresistance.com uit op een verschil van 10W. Dat past prima in de meetresultaten. Kortom, het lek is boven!

Nu is nog even de vraag wat ik met die 10 W zou kunnen doen. In de zomer is mijn kruissnelheid ca 37 km/u, met 10 W extra zou oplopen tot ca 38 km/u. Toch de moeite waard. Verder droom ik nog van dichte wielkasten maar met behoud van draaicirkel, verkleining van de wielopeningen voor en achter en een betere stroomlijn bij de wielen. Overigens, 15 kg minder gewicht (afvallen en minder zooi aan boord) levert ook 1 km/u meer snelheid op volgens kreuzotter.

Ik moet toch iets vinden om het Erwin moeilijk te maken...

Op zoek naar 45 verloren Watts

De rit

Vorige week fietste ik een rondje Maas en Waal met Erwin. Een rondje van tegen de 100 km, met heel veel dijk en weinig oponthoud door kruispunten, stoplichten en ander ongemak. We zijn redelijk gelijk in fietskracht, Erwin iets sneller op de korte stukken, ik kan een flink tempo iets langer volhouden. Maar al snel krijg ik het toch wel tamelijk moeilijk. Ik wist dat mijn conditie niet optimaal was, maar zo slecht? Ik ben al een paar weken met Zwift aan het trainen en weet ongeveer wat ik kan. Gelukkig is Erwin (en ik ook) toe aan een plaspauze en ik complimenteer hem dat hij zo makkelijk lijkt te fietsen en dat ik steeds rond de 180 W moet trappen om hem bij te houden. Erwin kijkt verbaast. "Ik rij rustig, geloof niet dat ik de 150W al gehaald heb vandaag." WTF, ik trap me een ongeluk en jij zit te freewheelen?

We hebben dezelfde fiets, dezelfde voorbanden en ongeveer hetzelfde gewicht. Wel rijdt Erwin met racekap en ik cabrio, beschut achter mijn fantastische spleetvizier. Nu heb ik nooit hele grote verschillen gemerkt tussen vizier en racekap, zeker niet bij de 34-35 km/u die we reden. Wel gure noordenwind van opzij, bij slechts 1 graad boven nul. We hebben ook dezelfde vermogensmeter (Favero Assioma), dus hoe kan dat verschil nou zo groot zijn. In de analyse achteraf blijkt het verschil zo'n 48 Watt, ofwel ik moest maar liefst 34% harder trappen. Eerste verdachte is de bandendruk, die had ik niet gecontroleerd. Achterband leek me wel prima, voorbanden voelden ook vrij hard, maar duidelijk minder dan die van Erwin. Oké, bijpompen. Ze gingen van ca 4.5 à 5 bar naar 7 bar.

Eerste segment, 45W extra nodig

Weer een stukje verder fietsen, maar wel met een iets gematigder tempo. Een tempo overigens waar ik me in de zomer voor zou schamen, zo rond de 30 km/u, maar goed voor nu. Het gemiddelde vermogen bleek achteraf 154 vs 118 W. Toch nog 36 W verschil (+31%). De hardere banden lijken wel iets te doen, maar niet zo veel. Luchtweerstand zou dominant moeten zijn. Thuis uitgebreid de data vergeleken en de verschillen werden kleiner naarmate de snelheid lager was, maar toch over het totale gezamenlijke deel van de tocht (85 km) was het 152 W vs 119W (28.3 km/u gemiddeld, 33 W extra geleverd, +28%). Het deel door de kom van Wijchen drukte het verschil, en er zit een stuk in met een langzaam leeglopende band van Erwin.

De zoektocht

Het zat me niet lekker, dat grote verschil. Nu loopt één van de voorwielen niet super makkelijk als ik de bout strak aandraai. Misschien loopt die onder belasting zwaarder? Ook even gekeken naar het achterwiel. De band (Schwalbe Marathon 47-559) is natuurlijk geen snelheidswonder, maar tussen achterbanden heb ik sowieso nooit een groot verschil gemerkt. Mijn vorige band was een volgens Wim Schermer zeer snelle Furious Fred, maar na een klapband was ik daar van genezen. De druk in de band blijkt maar 2.2 bar, die mag naar 4. Weer een deel van de puzzel opgelost. Het wiel zelf was er erger aan toe dan voorheen. Het was eigenlijk al een paar jaar nodig om de velg te vernieuwen. Ik had één gebroken spaak, maar de spaakgaten - zonder bussen - waren behoorlijk aangetast door oxidatie. Het gevolg van strooizout. Zo ongeveer de helft van de spaken zat veel te los, nu is het doek toch wel gevallen voor dit wiel. Wat ook opviel is dat het wiel nauwelijks vrij draaide. Na een slinger stopte het na een paar seconden al. Oeps, hier is is grondig mis. Ik stuurde Erwin een filmpje van mijn wiel. Als antwoord kreeg ik een filmpje van zijn wiel. Onvergelijkbaar langer draaide zijn wiel! Zou er veel energie verloren gaan door de losse spaken?

Dan maar een poging doen om het wiel er uit te halen. Instructiefilmpje bekeken op de website van Intercitybike. Tjonge, wat zit die bout vast. Blijkt dat er een en ander mee draait. Met wat gereedschap tegenhouden en dan komt er langzaam wat beweging in. Uiteindelijk krijg ik de bout eruit. Helaas wil de as er niet vanzelf uitkomen. Ik heb geen astrekker en ook op die paar mm die uitsteken kan ik hem niet voldoende klemmen. Er zit maar één ding op en dat is een dagje Dronten inplannen. Kan er meteen eens goed naar gekeken worden. Ik zie overigens ook dat mijn derailleurkabel achter nagenoeg doorgesleten is. Hij zit nog maar met twee adertjes vast! Geen wonder dat hij moeizaam schakelde, ik moest steeds iets te ver schakelen om hem te verzetten. Was niet af te regelen en ik weet het aan slijtage na bijna 32 miljoen meters.

kabel bijna door

Verder de fiets ontdaan van zeker een kilo aan zand uit de wielkasten en de onderkant. Mijn god, wat een bende. Ook binnenin even wat uitgemest, kwam er een paar stukken van een O-ring tegen. Met een natte doek nog even de laatste vuilresten van de onderkant gehaald, scheelt ook in rotzooi in de auto.

De reparatie

Op naar Intercitybike voor een grote beurt. Ik had Ymte al een waslijst van kleine en grote aandachtspunten gestuurd. Ymte en Peter hebben een paar uurtjes gesleuteld aan de fiets. Er werd een nieuw achterwiel gespaakt met een nieuwe velg, wat lagers vervangen bij de voorwielen en een nieuwe bus tussen de lagers zodat het wiel soepel blijft lopen als je de wielbout aandraait. Verder één voorwiel waar de spaken van aangetrokken werden. Ook de glijbussen in de veerpoten waren ernstig versleten: in de lengte volledig doorgesleten. Die speling is er nu gelukkig ook weer uit. Ook de derailleurkabel werd vernieuwd. Verder een nieuwe kettingrol omdat de vorige geen O-ringen meer had en al flink ingesleten was. De achterste kettingrol kon toe met nieuwe O-ringen. Tenslotte een flink gat geboord in de bodem om te kunnen sleutelen aan de stuurstangen. Bijkomend voordeel: weer een grammetje lichter. De sporing bleek overigens nog prima, evenals ketting en cassette. Gingen die op mijn racefiets maar zo lang mee...

De proefrit

Er staan hele mooie fietsen te glimmen daar aan de Koperweg, je zou er hebberig van worden. Opvallende trend: makkelijk los te maken kappen. Wielkappen die makkelijk los te maken zijn bij de Tuna en magnetische sluiting van de klep in de neus. Geen gedoe meer met inbussleutels. Ook mooi was de Bülk, wel laag, maar met een makkelijke instap omdat de hele neus open scharniert. Een bezoeker had de Bülk aan een proefritje onderworpen en was onder de indruk van de stijfheid in de aandrijving. Helaas, ik pas daar niet in, het is geen fiets voor hele lange mensen. Maar niet getreurd, even een proefritje gemaakt in de Tuna van maestro Ymte himself. Scheelt dat ik ongeveer even lange benen heb. Wow, wat is dat een verschil met mijn DF! De fiets accelereert makkelijk en voelt meteen heel vertrouwd aan. Er staat flink wat wind, maar daar merkte ik niet veel van. Halve wind ging het moeiteloos 35 km/u en met een beetje inspanning 40. Tegen de wind reed ik heel rustig nog 30 km/u. Ik wilde niet bezweet aankomen en heb de fiets dus niet echt beproefd in het halfuurtje. Ook de draaicirkel is dankzij de 16 inch voorwielen prima en ongeveer vergelijkbaar met de DF op 28 mm banden. Mijn aanvankelijke scepsis over die kleine wielen was snel weg, er is niets van te merken tijdens het rijden. Een deel van de snelheid zal uit de dichte wielkasten komen, maar ook de rest van de  aerodynamica zal nog wel iets beter zijn dan de DF. Nu ben ik nog niet van plan om mijn DF om te ruilen voor een Tuna, maar het kriebelt wel een beetje...

Na alle reparaties ook nog een blokje op het industrieterrein gereden met mijn eigen fiets. Ook daar wow! Het is een compleet andere fiets, snel en superstil! Zou ik de verloren 45 W weer terug hebben? Binnenkort nog maar eens een vergelijkend ritje doen met Erwin, hopelijk kan ik hem nu ook eens laten zweten en zwoegen, heb nog een rekening te vereffenen 😁

Paard op hol

 Afgelopen zondag maakte ik een tochtje door het noordelijke deel van Limburg. In Afferden draaide ik een weg in en daar liep een paard met koets. Op de bok een man en vrouw. Nu weet ik dat paarden niet altijd even rustig reageren op velomobielen dus ik minderde vaart. Ik zag dat het paard onrustig was en stopte. Helaas, het paard sloeg op hol. Het ging de berm in, om een boom heen. Dat ging niet goed. Man viel eraf en kreeg de kar over zich heen. De vrouw probeerde het beest nog tot rust te manen, maar helaas, het paard stond weer op de weg en rende hard weg van mij, richting een drukke weg. De vrouw sprong van de wagen en het paard ging er vandoor. Honderd meter verderop belandde het arme dier in de berm en half in de sloot, met de kar op z'n kant.

De man mankeerde niet zo veel, wel een bloedend hoofd. Hij was op het paard gevallen en had een trap tegen zijn hoofd gehad. De vrouw daarentegen lag midden op de weg en wist meteen dat het mis was met haar been. Iedereen bleef opvallend rustig. De man ging naar het paard en ik heb me ontfermd over de vrouw. Uiteraard 112 gebeld. Ondertussen kwamen er wat buren en voorbijgangers. In mijn velomobiel ligt altijd een schuimmatje voor reparaties onderweg. Ik heb het opgerolde matje in de rug van de vrouw gelegd, zij lag op haar zij maar kon en wilde niet gaan verliggen.

Vrij snel was de ambulance ter plekke en kon de vrouw verzorgd worden en naar het ziekenhuis worden gebracht. Ik wisselde met een buurman contactgegevens uit. 's Avonds kreeg ik een telefoontje om te bedanken voor de hulp en om te vertellen dat de vrouw een complexe beenbreuk had opgelopen, met naar verwachting een half jaar revalidatie. 

Ik heb nog nagedacht over wat ik anders had kunnen of moeten doen. Eigenlijk weet ik het niet. Ik kwam net uit de bocht en had het paard meteen in de gaten. Wellicht had ik nog iets sneller kunnen stoppen. Overigens ging alles heel snel, binnen een paar seconden was het helemaal mis. Ik heb niet eens gezien dat de vrouw van de kar sprong terwijl het toch echt voor mijn ogen gebeurd moet zijn (ca 25 meter). Man en vrouw zijn ervaren menners, het paard had ook de nodige ervaring, ook eerder al velomobielen gezien. Zelfs een windsurfzeil op de weg had het paard probleemloos verwerkt. Mogelijk was het paard nog niet vermoeid genoeg, ze waren net 500 meter van huis.

Nu heb ik al eens eerder meegemaakt dat een paard vrij heftig reageerde op mijn fiets. Ik fietste op een fietspad langs een bosrand. Uit het bos kwam een paard met ruiter. Het paard koos het hazenpad maar kon al vrij snel bedwongen worden door de ruiter. Sindsdien ben ik voorzichtiger met paarden. Ik ben niet de eerste, er zijn meer ervaringen van velonauten met paarden. Onderstaande links zijn zeker het lezen waard.

http://wimschermer.blogspot.com/2011/05/paarden-en-velomobielen.html
https://mooigeelisnietlelijk.blogspot.com/2017/08/ik-heb-ze-wel-erger-meegemaakt.html
https://www.ligfiets.net/news/5567/vrijdagbericht-292.html
https://groups.google.com/g/ligfiets/c/vJY_YMmboaQ?pli=1

Het kan gelukkig ook anders:

https://quest.robbroek.nl/2009/08/velomobiel-en-paarden.html

Laat het een waarschuwing of reminder zijn voor ons allen.

Wees uiterst voorzichtig met paarden in het verkeer, een paard is onvoorspelbaar en kan veel leed aanrichten.

Mini vizier 2.0

Velomobielen zonder (mini) vizier, je ziet ze wel eens rijden tijdens een ligfietstreffen. Ocherm denk mijn Brabantse ziel dan, want zelf kan ik geen meter rijden zonder. Ik word helemaal gestoord van de wind in mijn ogen, de herrie rond mijn oren en de koude lucht over mijn al wat kalende bolletje. Nu is een vizier niets nieuws, vizier-pionier Wim Schermer schreef er jaren geleden al over, zie bijvoorbeeld dit bericht. Maar zo'n mini vizier is niet helemaal perfect: waar ik me aan erger is dat zo'n vizier snel beslaat, zeker bij koud en vochtig weer. Bij een inspanning bergop, stilstaan voor een stoplicht of bij regenachtig weer, telkens beslaat het vizier en moet ik moeite doen om er overheen te kijken. Ook vuil en regendruppels zijn hinderlijk, zeker in het donker met koplampen van tegemoetkomende auto's.
Bij mijn toerkap heb ik het prima voor mekaar, zie mijn vorige blog post. Maar ik wil ook wel eens "cabrio" rijden, zonder de onder de kap noodzakelijke oordoppen. Daar moet ik ook nog eens een oplossing voor verzinnen.
Nu had ik nog een experimenteel vizier liggen, eentje die 5 cm hoger is dan het gebruikelijke (9 cm) mini vizier. Uiteindelijk beviel die me niet omdat je altijd door het vizier moet kijken, te hoog om er overheen te kijken. Dus dan knippen we er gewoon een stuk uit, kijken hoe dat dat uitpakt. Ik ga in de fiets zitten, met het grote vizier erop. Met een stift markeer ik het gebied waar ik normaliter door kijk.
Het mes erin, voor een beginnetje, daarna de schaar om het af te maken.

En hoe bevalt het? Super! Helemaal vrij zicht, niks voor je ogen maar toch geen wind in je gezicht. Zoals je op de foto's ziet, is het vizier zelf beslagen ('s ochtends vroeg op een heuveltje), maar in het zichtveld geen centje pijn.
Nu heb ik ook nog een lekkere afdaling in mijn woon werk route. Ik haal daar ca. 65-70 km/u. Tot 65 gaat het allemaal prima, daarboven begin het bovenste deel van het vizier te klapperen. Misschien moet ik wat experimenteren met een versteviging in het midden, maar dan ben ik mijn vrije zicht kwijt. Toen de spleet er nog niet in zat, klapte het vizier overigens ook in mekaar in de afdaling.
Ik heb tijdens het fietsen ook zelf nog even het bovenste deel naar beneden geduwd en meteen heb je de wind bijna vol in je gezicht, het doet dus zeker wat!
Is het nu klaar? Nee nog één dingetje wil ik proberen. Met het beslagen vizier kan ik niet in de spiegels kijken. Op die plekken ga ik ook nog een gat maken. Ik hoop dat het de stevigheid niet te veel schaadt.
Ik ben benieuwd hoe vaak ik zal denken bij een volgend treffen: ocherm, die heeft nog een spleetloos vizier.

De bijna ideale DF kap

Rijden onder de kap is in dit jaargetijde comfortabeler dan met alleen een minivizier. Dat minivizier beslaat en dan moet je er geforceerd overheen kijken. Ook viezigheid en krasjes maken het bij tegenlicht heel vervelend om doorheen te kijken. De kap heeft ook een vizier, dat heeft in principe dezelfde nadelen. Je kunt bij de DF er wel een pinlock vizier op zetten, dat lost het probleem van het beslaan van het vizier op. Maar prettig is het niet, het beeld vertekent nog meer en de spiegels zijn ook lastig te zien, die zitten net op de rand van het pinlock voorzetraampje. Tegen het beslaan van de zijruitjes had ik al voorzetruitjes gemaakt, die werken prima.
Hoe lekker zou het zijn om de kap op een kier te kunnen zetten en er onderdoor te kunnen kijken. Maar zodra je 'm op een acceptabele kier zet, zit je met je gezicht vol in de wind. Zeker voor mijn ogen met contactlenzen is dat niet prettig.
De oplossing is eenvoudig, zet een kleine deflector aan de onderkant van de opening die de wind naar boven blaast. Ik heb eerst wat geëxperimenteerd met een vrij smalle deflector van een cm of 10 breed en 2.5 cm hoog. Bij zijwind komt de wind er toch nog door. Maar als ik mijn vinger net boven de rand leg, is dat al weer genoeg om het probleem op te heffen. Dus wil ik een vizier over de hele onderrand van de kap. In het midden 25 mm, aan de rand is 10 mm wel genoeg
Aan de slag: eerst van papier een paar probeersels knippen totdat ik een redelijke vorm te pakken heb. Daarna deze vorm uitknippen uit een plaatje lexan.

Daarna een strookje klittenband om de rand van de kap geplakt (kleine inkepinkjes maken in het klittenband omdat de rand een gekromd oppervlak is. Ook een strookje klittenband op de deflector.

Het resultaat ziet er zo uit:

En na 43 km aangekomen op mijn kantoor is het zicht ongeveer zo. Zoals je ziet compleet vrij zicht terwijl het vizier en de deflector beslaan. Het beeld klopt niet helemaal met wat ik zelf zie, ik zie iets meer aan de onderkant, precies tot waar de neus van de fiets het beeld begrenst.

Ik heb er nu ruim een jaar mee gereden en het bevalt zeer goed. Er stroomt voldoende frisse lucht naar binnen die totaal niet in mijn gezicht blaast. Ik heb altijd een buff op mijn kop, 's zomers om het zweet uit mijn ogen te houden, en 's winters om het bolletje warm te houden. Als ik 'm niet op heb, voel ik de wind door mijn haren gaan.
Qua aerodynamica heb ik geen nadelige effecten ondervonden bij het nu deels geopende vizier. Ik test het regelmatig als ik hard ga of ik verschil merk tussen vizier dicht en op een kier. Nog nooit verschil gevoeld. Ook tijdens CycleVision 2018 nog mee geëxperimenteerd, maar ook bij 50 km/u merk ik geen verschil. Je moet toch afleiding hebben tijdens die uurrace ;)
Zijn er dan helemaal geen nadelen? Ja, toch wel. Je kunt het vizier niet eenvoudig meer helemaal dicht doen (maar waarom zou je dat nu nog willen). En het belangrijkste, er komen spetters in je gezicht bij regen. Dat probleem moet ik nog zien op te lossen. Maar als het regent ga ik bij voorkeur niet fietsen, ik ben tenslotte een kap-watje.

Als uitsmijter nog even een foto van mijn standaard die erg handig is bij onderhoud en reparatie van lekke banden. Je kunt het wiel er eenvoudig afhalen zonder dat je de fiets op zijn kant moet leggen. Een simpel plankje met wat isolatieschuim ter bescherming van de lak. Door de breedte van het plankje blijft de fiets staan, hij kan immers niet op de rem als je het wiel eraf wil halen.