Intellifiets

vrijdag 10 mei 2019

Mini vizier 2.0

Velomobielen zonder (mini) vizier, je ziet ze wel eens rijden tijdens een ligfietstreffen. Ocherm denk mijn Brabantse ziel dan, want zelf kan ik geen meter rijden zonder. Ik word helemaal gestoord van de wind in mijn ogen, de herrie rond mijn oren en de koude lucht over mijn al wat kalende bolletje. Nu is een vizier niets nieuws, vizier-pionier Wim Schermer schreef er jaren geleden al over, zie bijvoorbeeld dit bericht. Maar zo'n mini vizier is niet helemaal perfect: waar ik me aan erger is dat zo'n vizier snel beslaat, zeker bij koud en vochtig weer. Bij een inspanning bergop, stilstaan voor een stoplicht of bij regenachtig weer, telkens beslaat het vizier en moet ik moeite doen om er overheen te kijken. Ook vuil en regendruppels zijn hinderlijk, zeker in het donker met koplampen van tegemoetkomende auto's.
Bij mijn toerkap heb ik het prima voor mekaar, zie mijn vorige blog post. Maar ik wil ook wel eens "cabrio" rijden, zonder de onder de kap noodzakelijke oordoppen. Daar moet ik ook nog eens een oplossing voor verzinnen.
Nu had ik nog een experimenteel vizier liggen, eentje die 5 cm hoger is dan het gebruikelijke (9 cm) mini vizier. Uiteindelijk beviel die me niet omdat je altijd door het vizier moet kijken, te hoog om er overheen te kijken. Dus dan knippen we er gewoon een stuk uit, kijken hoe dat dat uitpakt. Ik ga in de fiets zitten, met het grote vizier erop. Met een stift markeer ik het gebied waar ik normaliter door kijk.
Het mes erin, voor een beginnetje, daarna de schaar om het af te maken.





En hoe bevalt het? Super! Helemaal vrij zicht, niks voor je ogen maar toch geen wind in je gezicht. Zoals je op de foto's ziet, is het vizier zelf beslagen ('s ochtends vroeg op een heuveltje), maar in het zichtveld geen centje pijn.
Nu heb ik ook nog een lekkere afdaling in mijn woon werk route. Ik haal daar ca. 65-70 km/u. Tot 65 gaat het allemaal prima, daarboven begin het bovenste deel van het vizier te klapperen. Misschien moet ik wat experimenteren met een versteviging in het midden, maar dan ben ik mijn vrije zicht kwijt. Toen de spleet er nog niet in zat, klapte het vizier overigens ook in mekaar in de afdaling.
Ik heb tijdens het fietsen ook zelf nog even het bovenste deel naar beneden geduwd en meteen heb je de wind bijna vol in je gezicht, het doet dus zeker wat!
Is het nu klaar? Nee nog één dingetje wil ik proberen. Met het beslagen vizier kan ik niet in de spiegels kijken. Op die plekken ga ik ook nog een gat maken. Ik hoop dat het de stevigheid niet te veel schaadt.
Ik ben benieuwd hoe vaak ik zal denken bij een volgend treffen: ocherm, die heeft nog een spleetloos vizier.