Ho ho ho

Blessures

"Ho ho ho, een verlaat kerstcadeau" noemde ik mijn ritje vandaag op Strava, want een cadeautje was het na weken van nauwelijks fietsen. Eerst wekenlang geveld door vervelende rugpijn en toen die over was bleek ik een tweetal likdoorns tussen mijn tenen te hebben gekregen. Een fietsschoen doet dan erg pijn kan ik je zeggen, dat gaat door merg en been teen. Gelukkig werkt zo'n likdoornpleister wel (duurt een kleine week) en kon ik gisteren weer opgelucht schoenen aan. Nooit geweten dat zoiets kleins zo'n impact kan hebben. Helaas wel de Oliebollentocht gemist. Ik heb daags ervoor nog even geprobeerd, maar na 10 seconde wielerschoen wist ik dat ik dat niet een hele OBT zou volhouden. Ik heb wel wat blogs gelezen en filmpjes en foto's gezien. Volgend jaar hoop ik er wel weer bij te zijn.

winderig ritje

Vandaag de hoogste tijd voor een ritje. Ik had zin om even lekker los te gaan en besloot om langs de maas te gaan fietsen. Kap erop, geen last van guur weer. Het bleek overigens helemaal niet koud. Wat er wel was, was wind, heel veel wind. Categorie "storm" voor de regio Nijmegen, waarschijnlijk zouden westerlingen er niet van opkijken. Nou ben ik wel liefhebber van wind, dan haal ik mijn surfplanken weer tevoorschijn. Maar ik ben ook weer niet zo'n diehard surfer die midden in de winter op het water wil staan, nog afgezien van mijn rugconditie.
Het bleek best lastig, zeker op de dijken, dan komt zijwind extra hard aan. Op een gegeven moment voelde ik dat het fietsen echt vanzelf ging. Ik hield de benen stil en ik bleef maar versnellen. In no time reed ik 55 km/u. Ho ho ho schoot er door me heen, dit gaat wel heel hard op windkracht. Zal ik remmen? Maar goed, ik had de fiets nog steeds onder controle, dus laat maar gaan. Wow, dat heb ik nog nooit meegemaakt. Dit moet het zeileffect zijn, ik wist niet dat een DF daar ook gevoelig voor was, kende het alleen van de verhalen van de Quest. Op de terugweg kwam ik weer over hetzelfde stuk, ook toen reed ik met weinig moeite ca 42 km/u, maar de wind was toen wel wat gaan liggen.

precies te zien waar de wind me vooruitblies

lek

Helaas komt er aan alle leuke dingen een eind, in dit geval door een kruising met een naderende auto. Toen ik bijna stilstond had ik een lekke band linksvoor, oef, als me dat op topsnelheid was overkomen...
Uitstappen was nog een dingetje, ik kon mijn kap namelijk nergens neerleggen zonder dat die weggeblazen zou worden. Het leek wel een vlieger als ik hem boven de fiets probeerde te houden.
De band bleek een groot gat en een flinke kale plek te vertonen. Heb ik blokkerend geremd? Nou ja, het was toch al niet meer de nieuwste. Windjack aan en reserveband (binnen + buiten) erop. Gelukkig niet koud. Twee automobilisten vragen nog of ik hulp nodig heb, maar het overkomt me niet zo vaak dat ik het zelf niet opgelost krijg. Zit ik net weer in de fiets, bedenk ik me ineens dat ik mijn windjack nog aan heb. Probeer die maar eens uit te krijgen als je opgesloten zit in je fiets. Met een ware Houdini-act lukt het me toch.
Op naar het pontje bij Megen. Op het water lijkt het helemaal niet zo hard meer te waaien en vanaf nu is het vooral wind mee. Mijn tempo gaat nog iets omhoog, maar echt heel veel maakt het niet uit. Ik ben tevreden, mijn fietsconditie heeft zo te zien niet heel erg geleden onder de gedwongen rustperiode. Ik ben wel drie kilo aangekomen, da's minder leuk.

2015 2016 2017

Ik rij nu 3 jaar met een velobiel (ca 1 jaar Quest, 2 jaar DF) en heb mijn kilometers eens per maand uitgezet. Hierin zitten ook ca 3500 racefietskilometers per jaar. Voorgaande jaren reed ik net boven de 10.000 km, dit jaar lag ik ook weer aardig op dat schema totdat het mis ging in de laatste 2 maanden.

De meeste kilometers maak ik in het voorjaar. In de zomer zit een dipje. Dan ben ik drie weken op vakantie. Hoewel de racefiets dan altijd mee gaat, tikken de kilometers niet zo hard aan als woon-werkverkeer (43 km enkele reis) en de zondagse toerclub-ritten. November is vaak een slechte maand omdat het dan vaak slecht weer is. Januari is ook vaak slecht, maar dan vanwege vorst, sneeuw en dus kans op gladheid. December is opvallend beter, deels om de 10000 km nog vol te maken, maar ook omdat er rondom de feestdagen vaak wel tijd is voor een ritje. Is soms ook nodig om het kerstvet er weer af te krijgen ;)

Ik wens iedereen een sprankelende jaarwisseling en een sportief en vooral gezond 2018!

Weer klaar om te fietsen

De afgelopen maand was een verloren maand voor wat betreft mijn velomobiel. De douche op het werk begaf het en die is na 90 minuten fietsen toch wel nodig. Een koude douche is aan mij niet besteed. Daarnaast kamp ik al ruim een maand met rugklachten na een mtb tochtje. Ik was zo stijf als een plank en zelfs een beetje voorover bukken was al te veel. Gelukkig gaat het nu de goede kant op, na wat behandelingen bij de fysio en wat oefeningen thuis. Bij de fysio moet ik op de OriGENE trainen om mijn rug wat soepeler te krijgen.

Wat een martelwerktuig! Je benen en bekken worden vastgezet en dan moet je voorover bukken en daarna zo ver mogelijk naar achteren. De belasting wordt per sessie opgevoerd. Maar of het aan de behandeling ligt of gewoon aan het verstrijken van de tijd, het gaat duidelijk beter met mijn rug.
Ik was vandaag zelfs in staat langdurig te klussen aan de DF. Vorige week wilde ik in het weekend een ritje maken voor familiebezoek, maar na 800 meter hoorde ik ineens een onbekend geluid. Het had iets met de aandrijving te maken. Omdat mijn rug het niet zag zitten om langs de kant van de weg het onbekende probleem op te lossen, ben ik meteen omgedraaid en weer naar huis gereden. Mijn gezin zat al in de auto, ik kon nog net mee.
Maar terug naar het klussen. De wielkasten aan de voorkant heb ik eens schoongemaakt, daar kwam een flinke lading zand uit. Verder een voorband verwisseld, mijn reserveband lag er nog om. Alle bandjes weer op spanning gezet. Ook de remkabels weer vastgezet met wat tiewraps. Iedere bocht liepen de spaken van de voorwielen tegen de remkabel aan. Ik had ze al eens eerder weer vastgemaakt, maar binnen een week was het tiewrapje al weer kapot. Nu iets anders geprobeerd, hopelijk blijft dat wat langer heel.
Verder de ketting maar eens een keer vertroeteld met wat PTFE olie. Toen op zoek naar het rare geluid van vorige week. Na lang zoeken vond ik het: het schroefje links waarmee de as van het geleidewieltje in de buurt van de achterbrug vast hoort te zitten, is weg. Het wieltje kan zwabberen. Na enig zoeken kwam het boutje boven water, een dichte fiets is wel handig, anders was ik 'm kwijt geweest.
Even een kort proefritje door de wijk: probleem opgelost. Ook het schrapende geluid dat ik wel eens hoorde bij het optrekken is weg. Ik kijk uit naar mijn eerste rit sinds tijden!

mistig binnen en buiten

Het is weer de tijd van het jaar dat we 's ochtends getrakteerd worden op mist. In mijn geval is dat dan zowel binnen als buiten de velomobiel. Mijn minivizier beslaat aan twee kanten. Uitermate irritant, maar ik kan er net overheen kijken als ik mijn hoofd iets omhoog richt. Fietst natuurlijk niet prettig, dus met een doekje wrijf ik af en toe over het vizier.
Schoonmaken en daarna behandelen met een anticondensmiddel van de Action werkt niet. Wellicht zou ik Klar-Pilot kunnen proberen, ik hoor daar van Piet Andringa goede verhalen over. Maar tegen het beslaan aan de buitenkant zal dat misschien ook wel niet helpen.
Met de toerkap op mijn DF gaat het beter sinds er een pinlock vizier op zit. Jammer alleen dat het niet het volledige vizier afdekt. In de buitenspiegels kijken lukt niet omdat het naast het pinlock vizier wel beslaat. Ook de zijruitjes zijn een drama. Binnen 5 km zijn ze beslagen en bij elk kruispunt of afslag moet ik even met een doekje erover. Kortom, werk aan de winkel.
Ik heb van een stukje lexan een zijruitje geknipt, maar dan net iets groter. Met wat bisonkit heb ik 'm aan de binnenkant van de kap geplakt. Het reeds aanwezige ruitje zit iets verdiept in de kap en zo ontstaat er "dubbel glas" met een isolerend luchtlaagje ertussen. Ik besluit om eerst maar eens één kant te doen en te kijken of het nut heeft.

sjabloon en het lexan ruitje met bisonkit

Bisonkit langs de rand van het raampje

De volgende ochtend met kap gefietst. Voor wat het weer betreft waren de "beslaan-condities" weer uitmuntend. En het werkt! De linker zijruit bleef de hele rit zo goed als helder, terwijl de onbehandelde rechterkant ouderwets besloeg. Er was af en toe een beginnetje van beslaan te zien als ik stil stond, maar dat trok snel weg als ik weer begon te rijden. Ook in de klim tussen Heelsum en Bennekom bleef het helder, op dat moment was ik zwaar aan het hijgen (maar wel met het vizier op een kiertje).
Zojuist het andere ruitje ook voorzien van een voorzetraampje, dan is de kap prima bruikbaar in dit jaargetijde. Nu nog kijken of ik ook een dubbel minivizier kan maken, dan ben ik hopelijk van het gedoe af. Zal nog wel een uitdaging worden met een gekromd oppervlak en afstand houden tussen beide lagen. Misschien een paar kleine stukjes lexan als spacer ertussen? Zou het lukken om een en ander vlak te plakken om moet het al voorgebogen. Dat is een stuk lastiger! Tips van harte welkom!

klapband achter - levensgevaarlijk!

Gisteren had ik het plan gemaakt om een rondje van ca 170 km langs rivieren, plassen en slootjes te doen. Waal, Linge, en Nederrijn. Prachtige route en best wel velomobiel-vriendelijk.

Nadat ik het dorp uit was begon ik met een lekker tempo van rond de 40 km/u. Maar al na 15 km reed ik lek. Niet zo maar lek, maar een klapband van mijn achterwiel. Ik hoorde opeens een raar geluid en 2 seconden later was mijn fiets totaal onbestuurbaar. Ik reed over een smal fietspad op een dijk en ging richting berm met een steile graskant. Net, maar dan ook net op tijd stond ik stil. Heel voorzichtig ben ik uitgestapt, ik stond al gedeeltelijk op het steile stuk. Het had maar een haar gescheeld of ik was een meter of 5 lager geëindigd.

Die kan naar de vuilnisbak!

Deze band, de Furious Fred, is een hele licht, snelle band, maar heeft geen noemenswaardige lekbescherming. Het loopvlak is maar 1.5 mm dik. Opvallend is dat er maar één plek op de band kaal is. Dat verwacht je bij een blokkerende remactie, maar mijn achterwiel is helemaal niet geremd. Zou natuurlijk ook kunnen komen van het omgekeerde: een te snelle optrekactie. Maar ik denk dat ik dan mijn eigen kracht overschat. Meest voor de hand liggende oorzaak is dat de band eigenlijk net te hoog is. Heel af en toe liep de band aan in de wielkast bij het sterk inveren. Met name als ik een drempel op hoge snelheid nam, kwam het wel eens voor dat ik op de band de kast raakte. Ik heb de band wel eens bekeken nadat dat een paar keer gebeurd was, maar er was niets aan te zien. Blijkbaar hoeft het maar één keer een beetje fout te gaan en de band is kaal.
De dichtstbijzijnde fietsenmaker had niet veel keus in buitenbanden. Er ligt nu een Schwalbe Marathon op (47-559). Gelukkig niet de "plus". Deze band ziet eruit alsof die nooit lek kan, met een dik loopvlak. Aangezien ik op mijn woon-werk route regelmatig de 70 km/u aantik op een smal fietspad met bomen aan weerszijden (5% afdaling), ben ik nu toch wat voorzichtiger met mijn materiaal nu ik gezien heb hoe snel het mis kan gaan.
De eerste kilometers vroeg ik me af of de band nou veel langzamer was of niet. Het leek wel wat meer moeite te kosten om mijn kruissnelheid van ca 37 km/u aan te houden, maar gaandeweg de rit ging het toch weer 40+. Wordt nu toch wel tijd om mijn powermeter eens af te maken, dan kan ik het objectief vaststellen.
Het rondje zelf bleek inderdaad prachtig. Helaas een paar keer verkeerd gefietst of de Garmin niet op tijd bekeken. Na 184 km veilig thuis.

Drie-uurs race CycleVision

Hé, mijn fiets op de voorpagina van ligfiets.net (foto Theo Zweers)

Waar begin ik toch weer aan? Gisteren met de één-uurs race duurde het uur al ongelooflijk lang, tenminste de eerste helft. Een uur is nog wel te overzien, gewoon bijna op je max rijden. Maar wat moet ik nu doen? Vorig jaar, mijn eerste deelname aan een wedstrijd, kreeg ik een lekke band en had zo een kwartier pauze, een mooie onderbreking van drie uur buffelen. Dit jaar heb ik wel reservemateriaal aan boord.
De uursrace van zaterdag ging met bijna 50.9 km/u perfect volgens plan. Als ik nu eens insteek op 47? Vorig jaar was het 46.3 km/u. Ik ben op tijd bij de start, maar te laat om toch mijn waterzak te pakken ipv bidonnen. Heb ik aan anderhalve liter genoeg? Ook heb ik snel een paar krentenbollen in de fiets gegooid. Bananen ben ik vergeten te kopen, stom.
Er wordt uitleg gegeven over de finish. Bij de bel ben je klaar. Dus niet een bel voor de laatste ronde zoals ik gewend ben bij het schaatsen. Ik twijfel, heb ik het nu wel goed begrepen? Ik besluit maar om op mijn fietscomputer af te gaan. Start, daar gaan we. Nog snel even schakelen voor de heuvel en niet te veel mensen laten passeren. De snelle mannen zitten al voor mij. Ik ga met de meute me. Al snel rijd ik 50 km/u. Oei, is dat niet te hard? Dat hield ik gisteren maar één uur vol. Oké, maar even aanzien hoe het gaat.
Gaat eigenlijk wel lekker. Na een minuut of 20 wordt ik voor de eerste keer ingehaald, maar heb ik er zelf ook al diverse ingehaald. Ellen op de rug-aan-rug tandem haal ik regelmatig in. Stoïcijns kijkt ze voor zich uit. Casper in zijn strada met half dichtgemaakte wielkast zie ik ook af en toe. We toeteren even, zet 'm op Casper! Ook Marco, als enige in een QV, haal ik af en toe in. Als je er een minivizier op zou zetten, zou het volgens mij sneller gaan en vooral comfortabeler.
Inmiddels zit ik op een schema van exact 3 minuten. Bij iedere doorkomst die ik de secondeteller van de raceklok op 36 staan. Dit is 50 km/u! Ik denk dat ik dat nog wel even vol kan houden. Wow, ik zit ruim onder mijn schema. Mijn gps doet het niet zo geweldig. Vorig jaar had ik perfecte tracks, heb er zelfs over geschreven en er verscheen een verhaal in Ligfiets&. Ik heb de gps antenne tegenwoordig in de neusopening van mijn Df zitten. Op zich een mooie plaats, maar het werkt bij lange na niet zo goed als vorig jaar toen de antenne vlak voor het instapgat zat. Ik heb thuis nog gezocht naar die antenne, maar kon 'm niet zo snel vinden. Ga ik binnenkort toch maar weer anders doen. Mijn gps wijkt zo sterk af dat het gemiddelde onbruikbaar is.
Langs de kant staat Roef steeds met de duim omhoog. Hij ziet ook dat ik een strak schema rijd. Ook sommige baancommissarissen staat aan te moedigen. Dank jullie wel, het helpt zeker! Plotseling zie ik Eva voor me opdoemen. Vorig jaar heb ik met Eva nog een aardig duel uitgevochten. Dit jaar ben ik toch echt sterker. Heel even rijd ik achter Eva, maar het kost me iets te veel tijd en ik besluit om maar door te rijden. Gedurende de race wordt ik steeds zekerder in de bochten. Ik kom er achter dat de bocht na de heuvel prima te rijden is helemaal aan de binnenkant. Daarna komt een flauw bochtje naar rechts, geen probleem. De volgende bocht naar links is een klotebocht. Ik durf er niet harder dan 50 te rijden en vaak zakt mijn tempo naar 48 bij het uitkomen van de bocht. De toppers halen mij aan de binnenkant in. Die hebben of meer lef, of hebben hun fiets getuned op bochtengedrag. Ik begreep van Allert dat als je de veren korter maakt en de wielen iets verder naar buiten plaats, je veel harder de bocht door kunt. Iets voor volgend jaar.
Na anderhalf uur heb ik even een dipje. Pas halverwege, dit kan ik nooit volhouden. Ik moet het schema van 3 minuten loslaten. Dat schema heb ik al veel langer dan verwacht vol kunnen houden. Ik besluit om een krentenbol te eten en flink te drinken. Roef staat flink te gebaren aan de kant, ja ja, ik weet het, maar mijn geest is even niet sterk genoeg. Ik word ingehaald door iemand die maar net harder rijd en besluit om maar mee te gaan. Langzaam maar zeker loopt de tijd door en gaat mijn snelheid ook weer omhoog. Dan komt Pieter voorbij. Staan we nu gelijk of heeft hij me nu een rondje gelapt? Ik haak aan bij Pieter en nog een andere rijder. Na een paar ronden besluit ik brutaal om van ze weg te rijden. Maar dat tempo is me net te veel en even later komt Pieter mij weer voorbij. Ik besluit om niet mee te gaan, maar laat het gat ook niet te groot worden. Ik tel steeds 11-12 seconden. Op een gegeven moment is hij weg. Oké, straks ga ik mijn eindsprint inzetten en dan pak ik je nog wel. Het is nog een klein halfuurtje en nu begin ik toch wel wat pijntjes te voelen. Ik drink veel, maar het dorstgevoel gaat nauwelijks weg. Eten heb ik niet meer. Mijn linkervoet begint nu toch wel vervelend pijn te toen, Het lijkt wel of er iets dubbel zit onder mijn, de sok of mijn eigen vel? Ook mijn knieën voel ik, maar dat is nog te doen.
Op karakter ga ik toch door en weet een kwartier voor tijd nog iets te versnellen, maar het is van korte duur. Pieter komt niet meer in zicht. Hoe kan een 14-jarige dat zo lang volhouden? Langzaam maar zekere voel ik de krachten wegvloeien. Ik ga het halen, dat laatste kwartiertje is in zekere zin een feestje. Ik verheug me al op de finish en weet dat er niet meer ingezeten had. Met 3 uur en ca 1 minuut rij ik door de finish, maar geen bel. De raceklok geeft ook aan dat de drie uur nog niet om zijn. Hoe kan dat nou? Of was de eerste ronde soms een loze ronde? Nou ja, dan doen we er nog maar een rondje bij. De vijftig zie ik niet meer op mijn teller, maar onder de 47 komt het gelukkig ook niet.
Bel, finish, het zit er op. Rustig een rondje uitrijden en dan besef ik dat CycleVision er weer op zit. Moe maar zeer voldaan. Wat is racen toch geweldig!

Reinier - 49.5 km/u, vijfde plaats

IntelliPower, de vermogensmeter voor de Intellifiets deel 1

Gezin , werk, sociale verplichtingen, piano spelen, bijhouden wat er in de wereld gebeurt etc. leggen beslag op vrijwel al mijn beschikbare tijd. Fietsen kan ik combineren met woon-werkverkeer, dat scheelt al weer. Hobbyplannen heb ik genoeg, alleen tijd niet. Een van mijn grootste wensen is om een vermogensmeter te maken voor de fiets. Als ik slim zou zijn, zou ik die gewoon kopen. Klaar.
Maar zo zit ik niet in mekaar. Ik zie er een uitdaging in om het zelf te maken, gewoon omdat het kan en omdat ik het de pak'm beet 600 euro niet waard vind. Het ontwerpen en bouwen zelf is eigenlijk leuker dan het bezit en gebruik straks. Als ik heb aangetoond dat het werkt, dan is de lol er eigenlijk wel vanaf. Hopelijk kan ik me genoeg motiveren om het ook echt af te maken, inclusief een behuizing. Uiteindelijk ben ik een techneut die wil weten hoe hard ik fiets en welk vermogen ik daarvoor nodig heb zodat ik mijn fiets kan optimaliseren om met mijn tamelijk modale vermogen zo hard mogelijk te gaan. Top 10 bij de één-uurs race op Cycle Vision is een ambitieus maar mooi streven.

Genoeg inleiding. Wat gaan we bouwen? Eigenlijk is het heel simpel. Op de cranks komen rekstrookjes die de verbuiging van de crank meten. Die verbuiging mag je lineair veronderstellen. Bij een x keer zo grote kracht verbuigt de crank ook x keer meer. Rekstrookjes bestaan uit een folie met daarop een flinterdun koperpatroon: één lange verbinding die een aantal keer is opgevouwen om de lengte zo groot te maken. Bij uitrekken wordt de elektrische weerstand een fractie groter. Veel digitale weegschalen werken ook op dit principe. In feite bouw ik ook een weegschaal. Bij een weegschaal doet de zwaartekracht het werk, in mijn geval de kracht die ik via de pedalen op de cranks uitoefen. Kalibreren doe ik wel als weegschaal, ik hang een bekend gewicht aan de pedaal-as met de crank in horizontale positie. Weet je massa (in kg), dan weet je de kracht in Newton:
F = m * g
De valversnelling g = 9,81 m/s². Ik verwacht dat een nauwkeurigheid van 1 à 2 procent haalbaar moet zijn.

rekstrookje, gevoelig voor uitrekken in verticale richting, breedte is ca 5 mm

De trapkracht kun je ontbinden in twee krachten, een haaks op de crank en een in de lengteas van de crank. Die laatste is niet interessant, daar ga je niet harder van fietsen en die zal de rekstrookjes niet doen verbuigen. Maar de loodrechte versie is de kracht waar het om gaat en die zorgt er ook voor dat de crank verbuigt. Het pedaal maakt een cirkelbeweging, maar als we maar een klein stukje van die cirkel bekijken, dan is de afgelegde weg tijdens dat kleine stukje vrijwel recht, die vereenvoudiging vergemakkelijkt de berekening.
De elektronica meet de kracht op de crank minimaal 80 keer per seconde. Bij 120 toeren per minuut, dus 2 toeren per seconde, wordt één omwenteling dus in 40 stappen gemeten. De bedoeling is overigens om op de als maximum gespecificeerde snelheid van 145 metingen per seconde te meten. Bij 110 omwentelingen per minuut heb je dan 80 meetpunten. Dat moet genoeg zijn voor een betrouwbare meting zou je denken. Hopelijk werkt de meetchip dan nog voldoende nauwkeurig.

De rekstrookjes worden op de crank gelijmd, twee boven en twee onder in een zogenaamde brug van Wheatstone configuratie. Dat is een meetmethode waarbij je in rust nul meet en bij een kleine verstoring van het evenwicht meteen een afwijking van nul. Het werkt beter naarmate de 4 rekstrookjes gelijke eigenschappen hebben en vooral ook dezelfde temperatuur hebben.

rekstrookjes op de crank van een andere zelfbouwer

Alle onderdelen, behalve de rekstrookjes natuurlijk, komen op een pcb, dat is het rode plaatje op de foto. Het is overigens allemaal echt goud wat er blinkt, al is het laagje goud wel erg dun, 0.075 micrometer. De pcb bestaat uit 4 lagen, de binnenste 2 lagen zijn uiteraard niet zichtbaar. De totale dikte is 1 mm. De meeste onderdelen heb ik nog liggen van andere projecten. In totaal moeten er zo'n 60 onderdelen een plekje vinden. De componenten aan de onderzijde zijn overigens niet nodig, die zitten erop om een totaal ander apparaat te kunnen maken met dezelfde printplaat. Kosten (en werk) delen dus.

accu, rekstrookjes en de printplaat (voor- en achterzijde)

De IntelliPower, zo gaat hij heten, kan werken op een kleine LiPo cel, maar ook een USB aansluiting is voorzien. Ten eerste om de accu op te laden, maar ook communicatie of een software update kan via de USB poort. Omdat je crank rond draait, moet je wel draadloos de informatie verzenden en moet de accu ook meedraaien. Rechtsonder op de pcb zie je een zigzag spoortje, dat is de antenne. De frequentie waarop het werkt is 2.4 GHz. Ik kan nog kiezen welke draadloze standaard ik ga gebruiken. Erg handig is ANT+, daar werken al veel powermeters mee. Mijn Garmin kan overweg met ANT+ en dan komt de data als vanzelf in alle tools die daarvoor bedoeld zijn zoals Strava. Een andere mogelijkheid is Bluetooth Low Energy (BLE), die standaard zit tegenwoordig op bijna elke telefoon. Misschien is het zelfs mogelijk om beiden te combineren. Het voordeel van BLE is dat je veel meer data kunt verzenden, zo kun je bijvoorbeeld beide cranks onafhankelijk van elkaar uitlezen en kun je links/rechts balans in kaart brengen. Temperatuur, toerental, accuspanning worden ook gemeten en kun je dus ook doorgeven. Mogelijk kan ik ook trillingen meten en daar iets mee doen, denk aan wegdek beoordeling. Ook een impactmeter/logger zou kunnen, mocht ik een ongeval krijgen. Verder zou de fiets af en toe een berichtje de wereld in kunnen slingeren via iBeacon (Apple) of Eddystone (Google). Daar kun je weer heel veel toepassingen bij verzinnen zoals anti-diefstal of automatisch naar een website geleid worden op je mobieltje.

De technische documentatie komt ook online, maar dat zal via een andere pagina verlopen. Waarschijnlijk ga ik dat in het Engels schrijven. In principe kan iedereen het nabouwen, maar vooralsnog valt er nog niet zo veel te meten, alle software moet nog worden geschreven. Wel heb ik enkele tientallen printplaten, mogelijk dat ik die tzt in de verkoop doe. De speciale componenten zoals de rekstrookjes en de accu komen van Aliexpress. De totale kosten zijn enkele tientallen euro's per pcb. In principe kun je met één toe als je de meetwaarde verdubbeld, maar ik wil er twee inbouwen. Een tipje van de sluier voor de diehard techneuten onder ons: nRF52832, HX711, BF350, 3.7V/150mAhr LiPo.

Links voor zelfbouw ideeën:
http://edge.rit.edu/edge/P16214/public/Subsystem%20Design
https://hackaday.com/2016/04/03/bike-power-meter-with-crank-mounted-wifi-strain-gauges/
https://hackaday.io/project/10530-espeedo-an-esp8266-bicycle-power-sensor
http://keithhack.blogspot.nl/2013/01/v3power-meterthe-complete-how-to.html

De meeste zelfbouwers maken "knutsels" op basis van bestaande printplaatjes. Vaak moeten er dan twee of drie gecombineerd worden. Ik ga voor een meer professionele benadering die weliswaar iets duurder is, maar uiteindelijk ook meer bevrediging geeft. Vooralsnog heb ik er zes nodig, voor mijn DF, racefiets en mtb. En daarnaast nog wat voor de meer zakelijke toepassingen. Daar hoeven geen rekstrookjes op.

Last but not least, de uitslag van de grote piep-piep-piep-prijsvraag:
De topsnelheid was 59.5 km/u, tijdens de afdaling van de brug naar Kesteren. Je ziet de schakelmomenten en dat ik vrij snel hard in de remmen moest knijpen.
Op de derde plaats: Paul (Mooi Geel Is Niet Lelijk) met 52.2 km/u
Tweede plaats: Roef (Toerkanjer) met 53.2 km/u
De winnaar van de eeuwige roem: Johannes (iFiets) met 57,4 km/u. Bij deze gelijk een promotie voor je blog: ifiets.blogspot.nl

De piepjes van de brug bij Kesteren in een grafiek uitgezet

Taiwan

Even geen ligfietsbericht, maar een bericht uit Taiwan. Komen overigens heel veel fietsen vandaan zoals Giant en Merida en vele frames voor westerse merken. Voor mijn werk ben ik ruim een week in Taiwan. De keuring van de apparatuur die wij maken is hier een stuk goedkoper dan in Europa. Daarnaast was er tijd in het lab beschikbaar en bij het keuringshuis in Duitsland waar ik laatst was, kon ik nog weken wachten tot ik aan de beurt was. Dus, tijd om het nuttige met het aangename te verenigen, op naar Taiwan!

Mijn eerste gedacht aan Taiwan was: warm land. De weersvoorspellingen hielden het op ca 20 graden, dus de winterkleding kon thuis blijven. Nou helaas, het is hier steenkoud met 9 graden en een guur windje. Zit je dan met je zomerjasje en geen warme trui. Even iets kopen valt ook niet mee als je anderhalve kop groter bent dan de Taiwanees. Verwarming kennen ze hier niet, wel airco, in de zomer wordt het hier 40 graden.
Dit eiland is bijna net zo groot als Nederland, alleen is ca 60% bos en bergen en wonen er 23 miljoen mensen voornamelijk in de westelijke kuststrook. Hoezo is Nederland vol?
Ik zit in Taipei, de grootste stad van het land, helemaal in het noorden van het land. Het is een geweldige stad om een weekje door te brengen. Je bent letterlijk in een andere wereld met andere mensen, andere talen, ander schrift, ander eten en andere religies. Alleen het weer is echt guur Hollands winterweer. Voel ik me toch een beetje thuis.

Ik heb vandaag de toerist uitgehangen. Begonnen met een rondleiding door een gids (tourmeaway.com, aanrader!) waar een man of 20 op af kwam. Leuk initiatief van studenten. Er deden zelfs inwoners van Taipei mee. Goed vertegenwoordigd waren ook de Filipijnen, voor hun is het vergelijkbaar met zeg maar een weekendje Londen of Berlijn. Onderweg diverse tempels bekeken, bijzondere winkels en huizen die door de Japanners zijn gebouwd in de toen in Japan populaire Europese stijl. Grappige details die je anders nooit gezien zou hebben.
Taiwan viert dit weekend het staartje van de Chinese nieuwjaarsfeesten, het Lantern Festival. Vooral heel veel lampionnen en lichtjes. Er is ook een soort carnavalsoptocht. Ik zag diverse wagens klaar staan, maar vond het niet bijzonder genoeg om daar voor 's avonds terug te komen.

Het hele leven lijkt hier te draaien om eten, enorm veel straatverkoop van maaltijden en snacks. De Taiwanees kookt zelf nauwelijks maar koopt het op straat. Er zijn speciale night markets waar je heel veel eetspecialiteiten bij elkaar hebt en daarnaast de gebruikelijke verkoop van prullaria. Alles wordt vers bereid, kost niet veel, maar het is er vreselijk druk. Ben blij dat mijn kop boven die drukje uitsteekt. Schept ook iets meer afstand tot de "stinky tofu", met afstand het minst aantrekkelijk riekende voedsel. Ik heb ook regelmatig soep aangeboden gekregen bij het eten, maar na een paar keer pas ik daarvoor. Het is een soort homeopathisch verdunde bouillon, waar dus kraak noch smaak aan zit. Soms worden de noedels ook in een bak soep geserveerd. Probeer die glibberige dingen er dan maar eens uit te vissen met alleen maar twee stokjes! Ik zag overigens verschillende locals die zelf een vork meenemen, dat ga ik ook doen als ik nog eens naar het verre Oosten ga.

Een tempel, je vindt ze overal in de stad

heel veel lichtjes...

een kleine tempel tussen/voor de huizen

het jaar van de haan volgens de Chinese kalender

plein bij de Chiang Kai-Shek Memorial Hall

hier was het allemaal om te doen, metingen in een soort dode kamer voor radiogolven