Drie-uurs race CycleVision

Hé, mijn fiets op de voorpagina van ligfiets.net (foto Theo Zweers)

Waar begin ik toch weer aan? Gisteren met de één-uurs race duurde het uur al ongelooflijk lang, tenminste de eerste helft. Een uur is nog wel te overzien, gewoon bijna op je max rijden. Maar wat moet ik nu doen? Vorig jaar, mijn eerste deelname aan een wedstrijd, kreeg ik een lekke band en had zo een kwartier pauze, een mooie onderbreking van drie uur buffelen. Dit jaar heb ik wel reservemateriaal aan boord.
De uursrace van zaterdag ging met bijna 50.9 km/u perfect volgens plan. Als ik nu eens insteek op 47? Vorig jaar was het 46.3 km/u. Ik ben op tijd bij de start, maar te laat om toch mijn waterzak te pakken ipv bidonnen. Heb ik aan anderhalve liter genoeg? Ook heb ik snel een paar krentenbollen in de fiets gegooid. Bananen ben ik vergeten te kopen, stom.
Er wordt uitleg gegeven over de finish. Bij de bel ben je klaar. Dus niet een bel voor de laatste ronde zoals ik gewend ben bij het schaatsen. Ik twijfel, heb ik het nu wel goed begrepen? Ik besluit maar om op mijn fietscomputer af te gaan. Start, daar gaan we. Nog snel even schakelen voor de heuvel en niet te veel mensen laten passeren. De snelle mannen zitten al voor mij. Ik ga met de meute me. Al snel rijd ik 50 km/u. Oei, is dat niet te hard? Dat hield ik gisteren maar één uur vol. Oké, maar even aanzien hoe het gaat.
Gaat eigenlijk wel lekker. Na een minuut of 20 wordt ik voor de eerste keer ingehaald, maar heb ik er zelf ook al diverse ingehaald. Ellen op de rug-aan-rug tandem haal ik regelmatig in. Stoïcijns kijkt ze voor zich uit. Casper in zijn strada met half dichtgemaakte wielkast zie ik ook af en toe. We toeteren even, zet 'm op Casper! Ook Marco, als enige in een QV, haal ik af en toe in. Als je er een minivizier op zou zetten, zou het volgens mij sneller gaan en vooral comfortabeler.
Inmiddels zit ik op een schema van exact 3 minuten. Bij iedere doorkomst die ik de secondeteller van de raceklok op 36 staan. Dit is 50 km/u! Ik denk dat ik dat nog wel even vol kan houden. Wow, ik zit ruim onder mijn schema. Mijn gps doet het niet zo geweldig. Vorig jaar had ik perfecte tracks, heb er zelfs over geschreven en er verscheen een verhaal in Ligfiets&. Ik heb de gps antenne tegenwoordig in de neusopening van mijn Df zitten. Op zich een mooie plaats, maar het werkt bij lange na niet zo goed als vorig jaar toen de antenne vlak voor het instapgat zat. Ik heb thuis nog gezocht naar die antenne, maar kon 'm niet zo snel vinden. Ga ik binnenkort toch maar weer anders doen. Mijn gps wijkt zo sterk af dat het gemiddelde onbruikbaar is.
Langs de kant staat Roef steeds met de duim omhoog. Hij ziet ook dat ik een strak schema rijd. Ook sommige baancommissarissen staat aan te moedigen. Dank jullie wel, het helpt zeker! Plotseling zie ik Eva voor me opdoemen. Vorig jaar heb ik met Eva nog een aardig duel uitgevochten. Dit jaar ben ik toch echt sterker. Heel even rijd ik achter Eva, maar het kost me iets te veel tijd en ik besluit om maar door te rijden. Gedurende de race wordt ik steeds zekerder in de bochten. Ik kom er achter dat de bocht na de heuvel prima te rijden is helemaal aan de binnenkant. Daarna komt een flauw bochtje naar rechts, geen probleem. De volgende bocht naar links is een klotebocht. Ik durf er niet harder dan 50 te rijden en vaak zakt mijn tempo naar 48 bij het uitkomen van de bocht. De toppers halen mij aan de binnenkant in. Die hebben of meer lef, of hebben hun fiets getuned op bochtengedrag. Ik begreep van Allert dat als je de veren korter maakt en de wielen iets verder naar buiten plaats, je veel harder de bocht door kunt. Iets voor volgend jaar.
Na anderhalf uur heb ik even een dipje. Pas halverwege, dit kan ik nooit volhouden. Ik moet het schema van 3 minuten loslaten. Dat schema heb ik al veel langer dan verwacht vol kunnen houden. Ik besluit om een krentenbol te eten en flink te drinken. Roef staat flink te gebaren aan de kant, ja ja, ik weet het, maar mijn geest is even niet sterk genoeg. Ik word ingehaald door iemand die maar net harder rijd en besluit om maar mee te gaan. Langzaam maar zeker loopt de tijd door en gaat mijn snelheid ook weer omhoog. Dan komt Pieter voorbij. Staan we nu gelijk of heeft hij me nu een rondje gelapt? Ik haak aan bij Pieter en nog een andere rijder. Na een paar ronden besluit ik brutaal om van ze weg te rijden. Maar dat tempo is me net te veel en even later komt Pieter mij weer voorbij. Ik besluit om niet mee te gaan, maar laat het gat ook niet te groot worden. Ik tel steeds 11-12 seconden. Op een gegeven moment is hij weg. Oké, straks ga ik mijn eindsprint inzetten en dan pak ik je nog wel. Het is nog een klein halfuurtje en nu begin ik toch wel wat pijntjes te voelen. Ik drink veel, maar het dorstgevoel gaat nauwelijks weg. Eten heb ik niet meer. Mijn linkervoet begint nu toch wel vervelend pijn te toen, Het lijkt wel of er iets dubbel zit onder mijn, de sok of mijn eigen vel? Ook mijn knieën voel ik, maar dat is nog te doen.
Op karakter ga ik toch door en weet een kwartier voor tijd nog iets te versnellen, maar het is van korte duur. Pieter komt niet meer in zicht. Hoe kan een 14-jarige dat zo lang volhouden? Langzaam maar zekere voel ik de krachten wegvloeien. Ik ga het halen, dat laatste kwartiertje is in zekere zin een feestje. Ik verheug me al op de finish en weet dat er niet meer ingezeten had. Met 3 uur en ca 1 minuut rij ik door de finish, maar geen bel. De raceklok geeft ook aan dat de drie uur nog niet om zijn. Hoe kan dat nou? Of was de eerste ronde soms een loze ronde? Nou ja, dan doen we er nog maar een rondje bij. De vijftig zie ik niet meer op mijn teller, maar onder de 47 komt het gelukkig ook niet.
Bel, finish, het zit er op. Rustig een rondje uitrijden en dan besef ik dat CycleVision er weer op zit. Moe maar zeer voldaan. Wat is racen toch geweldig!

Reinier - 49.5 km/u, vijfde plaats